​Α.Σ ΜΑΧΗΤΕΣ

 

 

Η ακριβής προέλευση του Τανγκ Σου Ντο, όπως και γενικά κάθε πολεμικής τέχνης, είναι ασαφής αν και υπάρχουν αρκετές ιστορικές θεωρίες. Εντούτοις, η πιο αξιόπιστη και παραδοσιακή άποψη είναι ότι οι πολεμικές τέχνες (ή η «μάχη με άδεια χέρια») δεν προήλθαν από μια συγκεκριμένη χώρα, αλλά από όλα τα σημεία της υδρογείου, αφού ήταν αναγκαίες στους πρωτόγονους ανθρώπους. Γεγονός είναι όμως, ότι αναπτύχθηκαν συστηματικά στην περιοχή της Ασίας. Οι πολεμικές τέχνες της Ανατολής τυλίγονται σε ένα πέπλο μυστηρίου. Κάθε χώρα (Κορέα, Ιαπωνία, Κίνα κ.λ.π.) δείχνει να έχει αναπτύξει τις δικές της μαχητικές ικανότητες, και με τη δοκιμή και το λάθος, τους έδωσε τελειότητα.

 

Η Κορέα έχει μία μεγάλη ιστορία πολιτισμού. Όπως όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί, ενεπλάκη περιοδικά σε στρατιωτικές συγκρούσεις. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία μίας παράδοσης πολεμικών τεχνών που φτάνει ως τις μέρες μας (βλέπε «Τανγκ Σου Ντο», «Τάε Κβον Ντο», «Χαπκίντο»).

 

Κατά τη διάρκεια του 4ου μ.Χ. αιώνα, περιπλανώμενοι μοναχοί από την Κίνα, εισήγαγαν τον Βουδισμό στην Κορέα. Μερικοί από αυτούς κατείχαν πολεμικές τέχνες, αναγκαίες για την προσωπική τους ασφάλεια. Υπάρχουν αξιόπιστα αρχεία που αποδεικνύουν ότι δίδασκαν τις πολεμικές τέχνες που γνώριζαν σε αδύναμους ανθρώπους.

 

Την εποχή εκείνη η Κορέα ήταν χωρισμένη σε 3 βασίλεια (χάρτης) : των «Κογκούριο» (Koguryo / 37 π.Χ.-668 μ.Χ.), των «Πακτσέ» (Paekche / 18 π.Χ.-600 μ.Χ.), και των «Σίλλα» (Silla / 57 π.Χ. -936 μ.Χ.). Οι Κογκούριο ήθελαν να επιβληθούν στα άλλα δύο βασίλεια και ήδη είχαν υποχρεώσει τους Πακτσέ να μεταφέρουν την πρωτεύουσά τους νοτιότερα. Το βασίλειο των Σίλλα καταλάμβανε το νοτιοανατολικό μέρος της Κορεατικής χερσονήσου. Ήταν γνωστό για τη στρατιωτική του ικανότητα και για τη νεαρή τάξη πολεμιστών, τους «Χουά Ρανγκ» (Hwa Rang).

 

Αυτοί, εκπαιδεύονταν σε μια σχολή ανώτερης διαλεκτικής σκέψης και πρακτικής εξάσκησης των πολεμικών τεχνών όπου φοιτούσαν οι αριστοκράτες. Για την ένταξη του ενδιαφερόμενου σε αυτήν τη στρατιωτική αλλά και εκπαιδευτική οργάνωση, συναπαραίτητη προϋπόθεση ήταν οι δύσκολες δοκιμασίες και εξετάσεις, καθώς και οι διακρίσεις σε διάφορους αγώνες (πάλη, τοξοβολία κ.α.) Οι άνδρες αυτοί δεν έδιναν μόνο έμφαση στην άσκηση του σώματος, αλλά και στην καλλιέργεια του πνεύματος. Είχαν τις εξής 5 βασικές αρχές : 1) Πίστη στην πατρίδα, 2) Υπακοή στους γονείς, 3) Εμπιστοσύνη στους φίλους, 4) Μη υποχώρηση στη μάχη, και 5) Μη αφαίρεση της ζωής δίχως λόγο. Επίσης, πίστευαν στα ακόλουθα 9 ιδανικά : 1) Ανθρωπιά, 2) Εμπιστοσύνη, 3) Ευγένεια, 4) Γνώση, 5) Κουράγιο, 6) Πίστη, 7) Τιμή, 8) Σοφία, 9) Σωστή συμπεριφορά. Η εκπαίδευση στη σχολή «Χουά Ρανγκ» ήταν ιδιαίτερα σκληρή και επίπονη (χειμερινό κολύμπι, τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων, αναβάσεις σε ψηλά βουνά κ.α.). Ήταν όλοι τους πολύ καλοί ιππείς, τοξότες και άριστοι γνώστες της πολεμικής τέχνης «Σου Μπακ Κι» (Soo Bahk Ki). Σαν αποτέλεσμα της δημιουργίας της σχολής, είχαμε όχι μόνο μεγάλους πολεμιστές και ανθρώπους αλλά και την πρόοδο όλης της χερσονήσου της Κορέας με την καθιέρωση της δυναστείας των Σίλλα.

 

Στο ξεκίνημα της δυναστείας των Γι (Yi) (1390-1907 μ.Χ.) εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο σχετικό με τις πολεμικές τέχνες, το «Εθνικό Εγχειρίδιο Πολεμικών Τεχνών» (Moo Yei Do Bo Tong Ji), και ο όρος «Σου Μπακ Ντο» (Soo Bahk Do) έγινε ευρέως γνωστός. Κατά τη διάρκεια της κατοχής της Κορέας από την Ιαπωνία (1907-1945 μ.Χ.) η πρακτική των τοπικών πολεμικών τεχνικών απαγορεύθηκε, για ευνόητους λόγους. Επίσης, μετά το 1942 οι Ιάπωνες αφού εισήγαγαν πρώτα το «Τζούντο», προσπάθησαν και κατάφεραν να εισαγάγουν στην Κορέα και το «Καράτε», το «Αϊκίντο», και άλλες δικές τους πολεμικές τέχνες. Η απαγόρευση εξάσκησης των Κορεάτικων πολεμικών τεχνών ώθησε πολλούς δασκάλους (Masters) του Κορεάτικου Σου Μπακ Ντο να ξενιτευτούν.

 

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και την απελευθέρωση της Κορέας από τις συμμαχικές δυνάμεις, οι Κορεατικές πολεμικές τέχνες άρχισαν να ανασυγκροτούνται. Λειτούργησαν έτσι αρκετές Ακαδημίες ή «Κουάν» (Kwan), μερικές από τις πιο σημαντικές είναι οι ακόλουθες :

· Μου Ντου Κουάν (Moo Duk Kwan)

· Τζι Ντο Κουάν (Ji Do Kwan)

· Τσανγκ Μου Κουάν (Chang Moo Kwan)

· Τσουνγκ Μοο (Chung Moo Kwan)

· Σουνγκ Μου Κουάν (Song Mu Kwan)

· Ο Ντο Κουάν (Oh Do Kwan)